Zgodnie z art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rodzice oraz ich dziecko mają prawo, ale też obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Realizacja wyżej wymienionego uprawnienia i zobowiązania może obejmować w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) oraz bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.
W przypadku gdy dziecko przebywa na stałe u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich, rodzice powinni określić wspólnie, kierując się dobrem dziecka, biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. Co do zasady zatem, rodzice powinni dążyć do kompromisu w tym względzie dla dobra dziecka. Dopiero w sytuacji, gdy nie jest możliwe osiągnięcie pomiędzy nimi porozumienia, rozstrzyga o tym sąd. Brak jest jakichkolwiek wymogów formalnych w zakresie stopnia szczegółowości zapisu sposobu uregulowania kontaktów. Kwestia ta zależy w głównej mierze od woli rodziców. W praktyce im lepsze relacje i komunikacja pomiędzy rodzicami tym stopień szczegółowości regulacji dotyczącej kontaktów może być mniejszy. Dzieje się tak bowiem rodzice dziecka, którzy współdziałają dla jego dobra i szanują się wzajemnie są w stanie elastycznie podchodzić do sposobu realizacji kontaktów w zależności od zmieniających się okoliczności życiowych. Niestety wiele rodziców małoletnich na początku nie odnajduje się w nowej rzeczywistości zwłaszcza, kiedy towarzyszą im emocje związane z rozstaniem i żal w stosunku do byłego partnera. Wtedy osiągnięcie porozumienia jest niemal niemożliwe, a precyzyjne ustalenie kontaktów zdaje się być jedynym sposobem na uniknięcie nieporozumień pomiędzy rodzicami. Nadto w tej sytuacji sąd w trakcie rozpoznawania sprawy nie może pomijać jakichkolwiek zarzutów podnoszonych przez każdego z rodziców, zwłaszcza że nagminnym jest zjawisko tzw. „nastawiania” dziecka przez jednego z rodziców przeciwko drugiemu. W takich sytuacjach istotne w trakcie postępowania może okazać się zasięgnięcie opinii specjalistów (np. Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów) celem ustalenia predyspozycji wychowawczych rodziców. Na podstawie takiej opinii sąd zyskuje lepszy wgląd w sytuację dziecka, jego relacji z rodzicami, a także otrzymuje konkretne zalecenia co sposobu ustalania kontaktów przy uwzględnieniu dobra dziecka oraz jego rozsądnych życzeń.
W skrajnych sytuacjach, kiedy wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy może ograniczyć utrzymywanie kontaktów rodzica z dzieckiem lub nawet ich zakazać. Niemniej jednak zakazanie kontaktów możliwe jest jedynie w wyjątkowych sytuacjach i tylko jeżeli poważnie zagrażają one dobru dziecka lub je naruszają. Istnieje również możliwość wdrożenia przez sąd środków służących normalizacji relacji rodziców z dzieckiem, poprzez zobowiązanie ich do określonego postępowania. W szczególności, sąd może skierować ich do placówek lub specjalistów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń.
Nie bez powodu przepisy prawa powszechnie obowiązującego nie zawierają sztywnych regulacji w zakresie sposobu uregulowania kontaktów i dopuszczają możliwość zmiany rozstrzygnięcia sądu o kontaktach, zawsze kiedy wymaga tego dobro dziecka. Złożoność relacji ludzkich, a w szczególności tych pomiędzy rodzicami i dzieckiem winna być zawsze wszechstronnie badana, a ustalenia kontaktów winny uwzględniać dobro konkretnego dziecka.
