Zgodnie z art. 28 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka. Wskazany przepis może mieć zastosowanie na przykład w sytuacji stosowania tzw. przemocy ekonomicznej w małżeństwie. Zjawisko to jest bagatelizowane, podczas gdy często prowadzi do rozpadu małżeństwa i konieczności rozwodu. Najczęściej polega ono na wydzielaniu przez małżonka silniejszego ekonomicznie pieniędzy przez niego zarobionych, drugiemu małżonkowi, który nie uzyskuje dochodów, lecz w innym sposób przyczynia się do zaspokajania potrzeb rodziny (np. poprzez osobiste starania, opiekę nad dziećmi). Jeżeli wydzielanie środków odbywa się w sposób adekwatny do potrzeb rodziny i z poszanowaniem zdania drugiego małżonka to nie ma problemu. Natomiast jeżeli małżonek silniejszy ekonomicznie, mimo posiadanych zasobów, nie przekazuje wcale lub przekazuje środki niewystarczające dla zaspokojenia potrzeb rodziny to jest sytuacja, w której możliwe jest wykorzystanie wyżej zacytowanego przepisu. Jeden małżonek może domagać się od drugiego małżonka przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny bez względu na to czy jako rodzina mają dzieci na swoim utrzymaniu czy też nie.
Niespełnianie obowiązku przyczyniania się do zaspakajania potrzeb rodziny oraz pozostawanie przez małżonków we wspólnym pożyciu stanowią warunki konieczne do spełnienia, w przypadku chęci ubiegania się o orzeczenia nakazujące by wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające jednemu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka. Zgodnie z Uchwałą pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku (sygn. III CZP 91/86) Rozstrzygnięcie o zaspokajaniu potrzeb rodziny następuje przez nakazanie wypłacania wynagrodzenia za pracę, które obejmuje zarówno płacę zasadniczą, jak i wszelkie dodatki, dopłaty i ekwiwalenty pieniężne oraz rent, emerytur, a także wszelkich stałych i powtarzających się świadczeń albo innych należności. W tej sytuacji nakazem objęte mogą być wszelkie dochody otrzymywane przez jednego z małżonków, a regulacja ta jest możliwa do wykorzystania jedynie w trakcie trwania małżeństwa i wspólnego pożycia małżonków. Warto w tym miejscu wskazać, iż może być ona sposobem na próbę uregulowania spornych kwestii finansowych pomiędzy małżonkami i może zapobiec bardziej radykalnej decyzji małżonków o rozwodzie.
Nakaz, o którym mowa powyżej, zachowuje moc mimo ustania po jego wydaniu wspólnego pożycia małżonków. Podkreślenia jednak wymaga, że Sąd może jednak na wniosek każdego z małżonków nakaz ten zmienić albo uchylić.
